مجسمه بایسنقر

اين مجسمه طرح و نقاشي بود كه با هنر رضاعباسي در دوره صفوي قلم گيري شد. باد، خاك را در ساليان بسيار براو نشاند و باران بر او بباريد و گل شد. آنگاه آتش او را پخت تا مجسمه پارسي شد. او مجسمه مينياتوريست كه همواره از گذشته اش، ( شاهنامه بايسنقري در دوره تيموري ) براي مينياتور امروزي و آيندگان روايت مي كند. سر به تواضع دارد و دست به اشاره از حماسه هاي شاهنامه فردوسي ( شاعر پارسي كه حكمتها در سرگذشت اساطيرش نهفته است.) به او لقب بايسنقر را دادند، چراكه بعد از نام پروردگار تنها و تنها روايت تصاوير شاهنامه بايسنقر را بر زبان رانده است. همچنان در انتظار است تا روايات شاهنامه مجسمه شوند و با فريادي رساتر شاهنامه را در انديشه پارسيان حك كنند، كه شايد سيمرغ بازگردد تا … چهره اش از روبرو نمایش مرموز بودن وخشونت نهفته در نگاره های مغولی وآسیای جنوب شرقی را دارد که گفته شده مینیاتور از آنجا به سرز ین پارسی آمده است. از نیمرخ ، نشانه محبت و عشق پارتی و تئا ثیرهنرمندان این خاک پُرگهر را بر این سبک به نمایش میگذارد. واین امر ریشه های استوار در اصالت کهن پارسیان دارد.